من خوش خیال ساده

من خوش خیال ساده
حالا با پای پیاده
دنبالت دارم می گردم
همسفر با شب و جاده
پرم از حسرت و خواهش
واسه یک لحظه نوازش
کوله بار غم رو دوشم
رهسپار شهر سازش
تو قامت سیاه شب
وقتی ستاره می میره
انگار می خواد بهم بگه
واسه رسیدن به تو دیره

شعر عاشقانه بیا به رَسم

بیا به رَسم ِ کبوتر ، بیا به لَهجه ی بال

    برای  حرف هایمان ، زبان ،چه کم شده است
  قلم و جوهر ه ی   داستان  ،چه کم شده است

  غزل چرا نَفَسَش   از شماره    افتادَه ست؟
  ببین  سروده های   شاعران، چه کم شده است

 

  قناری از  قفس  ، از رنگ ِ  زرد ،   بیزار  ا ست
  که در نگاه ِ نجیبش ، جهان ،چه کم شده است

 

 
  بیا به  رَسم  ِ  کبوتر ،   بیا    به لهجه ی    بال 
  نگو  که   روشنای آسمان ،  چه کم شده است

 

  پرنده بودن  و   پرواز    و     پریدن   ... باهم
 نگو که  عاشقی در این زمان  ، چه کم شده است

 

  در آسمان  بنویس،    بوسه های    باران را
  که ببینی  غم از   میانِمان  ،  چه کم شده است

 

 

  مدادِ  رنگی ِ این واژه ها  ،    چه بی رنگند
  نوک ِ تیزِ  ِ مدادِ  ارغوان  ،چه کم شده است

 

 

  اکرم بهرامچی

ادامه نوشته