بیا به رَسم ِ کبوتر ، بیا به لَهجه ی بال



    برای  حرف هایمان ، زبان ،چه کم شده است
  قلم و جوهر ه ی   داستان  ،چه کم شده است

  غزل چرا نَفَسَش   از شماره    افتادَه ست؟
  ببین  سروده های   شاعران، چه کم شده است
 

  قناری از  قفس  ، از رنگ ِ  زرد ،   بیزار  ا ست
  که در نگاه ِ نجیبش ، جهان ،چه کم شده است
 
 
  بیا به  رَسم  ِ  کبوتر ،   بیا    به لهجه ی    بال 
  نگو  که   روشنای آسمان ،  چه کم شده است
 

  پرنده بودن  و   پرواز    و     پریدن   ... باهم
 نگو که  عاشقی در این زمان  ، چه کم شده است
 

  در آسمان  بنویس،    بوسه های    باران را
  که ببینی  غم از   میانِمان  ،  چه کم شده است
 
 
  مدادِ  رنگی ِ این واژه ها  ،    چه بی رنگند
  نوک ِ تیزِ  ِ مدادِ  ارغوان  ،چه کم شده است
 
 

  اکرم بهرامچی